In 1982 werden liefhebbers van het sci-fi/horror-genre verrast door het verbazingwekkende “The Thing”. Ik was 15 jaar jong en lag er nachten wakker van. Zie hier mijn lovende recensie over deze genre-klassieker: http://www.hansnetten.com/film-en-televisie/the-thing-1982-klassieke-en-veel-geimiteerde-horror.html/ In 2011 mocht de Nederlandse filmregisseur Matthijs van Heijningen Jr. zijn tanden zetten in een gelijknamige film die bedoeld was als ‘prequel’ van de de film uit 1982. Vroeger was alles beter? Lang niet altijd. Maar in dit geval wel. Want The Thing uit 2011 is behoorlijk teleurstellend.
Om te begrijpen waarom The Thing (2011) zo teleurstellend is zou je eerst The Thing (1982) moeten zien. Vrijwel alles wat in 1982 reeds is verteld en getoond wordt in 2011 dunnetjes overgedaan. De bemanning van een afgelegen pool-basis vindt de bevroren restanten van een buitenaards wezen. Dat wezen komt tot leven en slacht de bemanning stuk voor stuk af. Dat is uiteraard het standaard-gegeven van iedere rolprent in dit genre. The Thing (1982) had echter een aantal verrassende uitgangspunten.
Ten eerste het gegeven dat de buitenaardse levensvorm in kwestie andere levensvormen imiteert als verdedigingsmechanisme. Dat was in 1982 een aardige vondst.
Ten tweede ontbrak in de 1982-versie iedere vorm van heroïek. De hoofdrolspelers zagen er stuk voor stuk als zwervers uit en leken geen van allen geïnteresseerd in het verrichten van heldhaftige daden.
Ten derde kwamen in de 1982-versie geen vrouwen voor op de pool-basis. Dat lijkt nu volkomen politiek incorrect, maar was in die tijd misschien een afspiegeling van de realiteit. Het gevolg hiervan voor de film was dat de sfeer nog grauwer werd. De groep mannen uit 1982 was onderling wantrouwend en kon herhaaldelijk niet op elkaar bouwen. Juist wanneer dat noodzakelijk was om te overleven. Het is voor mij onduidelijk of regisseur John Carpenter dit ook zo heeft bedoeld. Het roept de vraag op of een crew met zowel mannen als vrouwen zich beter had kunnen wapenen tegen het monster.
Tenslotte werd de 1982-versie gekenmerkt door baanbrekende visuals met een smerigheid die je nog lang zal heugen.
Op al deze fronten gaat de 2011-versie volkomen mank.
Dat de bemanning er 45 minuten in de film achterkomt dat het monster andere levensvormen kan imiteren was voor de kijker al lang bekend. Een buitengewoon saaie onthulling dus.
En ja, inmiddels zijn er in 2011 ook vrouwen aanwezig op de pool-basis. Maar die zien er in deze film uit als cliche-matige Hollywood-sterren. Het moet voor zo’n filmmaatschappij toch een makkie zijn om op Linked-In te kijken hoe de echte heldinnen die op zo’n afgelegen pool-basis werken er uit zien? En de heroïek van zowel de dames als heren grenst aan het pijnlijk naïeve. Dat is echt niet meer nodig in het horror-genre van de 21e eeuw.
En dan de special effects. Die zijn zo slaapverwekkend digitaal dat het monster nergens griezelig wordt. Je weet bij elke nieuwe confrontatie dat je naar een portie pixels kijkt. Dit is temeer pijnlijk omdat de monster-scenes wel geschoten zijn met behulp van fraaie practical effects. De studio heeft later besloten om de fysieke special effects te voorzien van een digitale laag. Dit ligt er vaak zo dik bovenop dat de film veel aan spanning inlevert.
Wat daarbij buitengewoon storend is, is dat deze als prequel bedoelde film veel meer lijkt op een remake. Sommige scenes uit The Thing (2011) lijken een exacte kopie uit The Thing (1982). Dat is dan weer onbedoeld knap. Wat niet alleen het monster imiteert andere levensvormen. Kennelijk imiteert deze film ook andere films.
Al met al erg jammer. The Thing (2011) is een gemiste kans voor de makers en het publiek. Maar gelukkig is Hollywood een ecosysteem waarin mislukking niet hoeft te leiden tot het einde van een carrière. Ik hoop dat Van Heijningen in de toekomst nieuwe kansen krijgt om betere films te maken.
(1737 views)