Mede door de komst van het Internet nivelleert de wereld de komende decennia. Kennis, nieuws, technologie, media, entertainment, design, enzovoort, worden steeds gelijker gedistribueerd over de wereld. Daarmee wordt ook inkomen steeds evenrediger verdeeld tussen de landen. Het betekent dat bevolkingsgrootte in de toekomst steeds bepalender zal zijn voor de economische en politieke macht van een land. Met ramingen van de bevolkingsgroei in de hand is dus nu al een beetje te voorspellen welke landen de wereldmachten van 2050 kunnen zijn. Laat u verrassen!
Tot enkele jaren terug werd nog wel eens lacherig gereageerd op de gedachte van India als wereldmacht. Er waren in dat land weliswaar héél véél mensen, maar die waren allemaal straatarm. Dus had India nauwelijks invloed op het economische en politieke wereldtoneel. Tegenwoordig weten wij beter: India transformeert op dit moment naar een van de machtigste landen ter wereld.
Jarenlang werd een krachtige bevolkingsgroei gezien als een handicap voor landen om een serieuze machtspositie te verwerven. Want veel inwoners betekent dat er veel monden zijn te voeden en er een onevenredig beroep wordt gedaan op schaarse middelen.
In de ‘oude’ economie, de economie van vóór globalisering en Internet, was dat ook een plausibel scenario. De machtsposities in de wereldeconomie zaten muurvast en werden strikt bewaakt. In de trage bewegingen die het economische speelveld van dat tijdperk kenmerkten was het vrijwel ondenkbaar dat een gehele natie in een paar jaar tijd de productiviteit van haar bevolking significant opkrikte.
Maar in de ‘nieuwe’ economie kan dat wel. Regimes die echt willen dat hun onderdanen op het vlak van kennis en productie naar een hoger plan worden getild hoeven alleen maar hun verlammende bemoeienis achterwege te laten. Wie in dit tijdperk zijn bevolking voorziet van veiligheid en vrijheid creëert als vanzelf het klimaat waarin ondernemerschap kan floreren. Deze planeet is immers aan het veranderen in één globale markt waarbij iedere wereldburger via het Internet toegang heeft tot kennis, producten, diensten, leveranciers en klanten. Hierdoor kan tegenwoordig vrijwel ieder economisch achtergesteld land de productie en het inkomen per inwoner in relatief korte tijd drastisch laten toenemen.
In de economische groei die daaruit voortvloeit is een grote bevolking geen belasting meer. Zij vormt juist het arbeidspotentieel en de thuismarkt waarmee de economie draaiende wordt gehouden. Een grote bevolking wordt daarmee in de economie van de 21e eeuw een hefboom voor meer macht.
Regio’s met een krimpende bevolking, zoals Japan en grote delen van Europa, leveren daardoor in de 21 eeuw macht in. En dat is een ingrijpende verschuiving in de internationale verhoudingen. Want na De Verenigde Staten waren het tot en met de 20e eeuw inderdaad Japan en de grote Europese mogendheden die internationaal de lakens uitdeelden.
(Japan; gedurende de 20e eeuw het op één na machtigste land ter wereld, nu door China gepasseerd en over enkele decennia nog slechts een subtopper…)
Wie zijn er in 2050 de baas in de wereld?
Op basis van bevolkingsprognoses voor het jaar 2050, opgesteld door het United States Census Bureau, kan een lijst met kanshebbers worden opgesteld.
De drie machtigste landen ter wereld in 2050 zijn, weinig verrassend, India (1.6 miljard inwoners), China (1.3 miljard inwoners) en de Verenigde Staten (439 miljoen inwoners). De volgorde van economische, politieke en militaire macht zou ook best wel eens in die volgorde kunnen worden gerangschikt. De Verenigde Staten leveren wel macht in ten opzichte van hun twee aardsrivalen, maar slagen er in om een stevige bevolkingsgroei overeind te houden. Daardoor blijven de Verenigde Staten gedurende de volledige 21e eeuw een wereldmacht.
Op basis van bevolkingsprognoses zijn er in 2050 nog een paar wereldmachten te verwachten.
Die bevinden zich waarschijnlijk in het onderstaande gezelschap.
Indonesië (313 miljoen inwoners)
Pakistan: (290 miljoen inwoners)
Ethiopië: (278 miljoen inwoners)
Nigeria: (264 miljoen inwoners)
Brazilië: (260 miljoen inwoners)
Bangladesh: (250 miljoen inwoners).
Uiteraard zijn deze bevolkingsprognoses tamelijk onzeker. En het ligt ook niet in al deze landen voor de hand dat de regerende regimes hun volk de vrijheid en veiligheid gaan bieden die randvoorwaardelijk zijn voor een explosieve groei van het inkomen per inwoner. Maar de basis, in de vorm van een groot bevolkingspotentiëel, is bij al deze landen aanwezig.
En wat nu al opvalt is dat de economieën van veel van deze landen veel harder groeien dan de economieën van de traditionele Europese wereldmachten.
De ranglijst kan worden vervolgd met een aantal subtoppers, te weten:
Philipijnen (171 miljoen inwoners)
Mexico (147 miljoen inwoners)
Congo (144 miljoen inwoners)
Egypte (137 miljoen inwoners)
Uganda (128 miljoen inwoners)
Vietnam (111 miljoen inwoners)
Rusland (109 miljoen inwoners)
Turkije (100 miljoen inwoners)
Iran (100 miljoen inwoners).
Het mag worden verwacht dat ook in dit gezelschap een aantal landen tegen de status van wereldmacht aan zal schurken.
De twee opvallendste conclusies in deze rangorde zijn:
– Het volledig ontbreken van de traditionele Europese wereldmachten Duitsland, Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Italië en Spanje. Het is niet reëel te veronderstellen dat al deze landen in 2050 uit de lijst van grootste economieën ter wereld zijn verdwenen. Maar dat een aantal van deze landen in 2050 nauwelijks nog internationale invloed zal hebben lijkt zeker aannemelijk. De bevolking krimpt en de toename in productiviteit per inwoner is te gering. Rond het midden van de 21e eeuw zullen zij zich daardoor niet meer als wereldmacht maar als regionale subtopper manifesteren. Duitsland was in de 20e eeuw decennia lang de 3e economie ter wereld en daardoor ook een politieke wereldmacht. Helaas zal Duitsland steeds meer terrein moeten prijsgeven op de veel sneller groeiende concurrenten in de bovenstaande lijstjes.
– De sterke opkomst van Afrika. Afrika wordt nu nog door velen beschouwd als het ‘verloren continent’. Maar een combinatie van het steeds meer toetreden tot de globale economie en een krachtige bevolkingsgroei maakt dat het Afrikaanse continent zich in de loop van de 21e eeuw een solide machtsbasis op internationaal niveau kan verwerven. Juist in dit deel van de wereld is veel afhankelijk van de bereidheid van de zittende regimes om hun bevolking vrijheid en veiligheid te bieden. Zonder die voedingsbodem blijft Afrika wat het is: een continent met veel problemen.
(17350 views)